در دل داغدیدهی زمین، در سرزمینی که تاریخ را با خون صداقت و آزادگی نوشتند، بارگاهی برپاست که هر سنگ آن گواهی میدهد بر فریادی که قرنهاست خاموش نشده: «هَل مِن ناصِرٍ یَنصُرُنی؟»
حرم مطهر امام حسین علیهالسلام نهتنها آرامگاه یکی از بزرگترین شخصیتهای تاریخ اسلام، که قلب تپندهی فرهنگ شیعه، مهد اشک و استقامت، و آینهدار تجلی ایمان است. این بارگاه در شهر مقدس کربلا، نقطه اتصال عاشقان و دلباختگان حسینی از سراسر دنیاست.
حرم امام حسین (ع) در مرکز شهر کربلا در کشور عراق قرار دارد؛ شهری که هر سال میلیونها دل مشتاق را با پای پیاده از نجف، بصره، بغداد، ایران، پاکستان، لبنان و اقصی نقاط جهان، به سوی خود میکشاند. کربلا در ۱۰۰ کیلومتری جنوب غربی بغداد و در مجاورت رود فرات واقع شده و بهعنوان یکی از اصلیترین مقاصد زیارتی جهان اسلام شناخته میشود.
در روز دهم محرم سال ۶۱ هجری، امام حسین (ع) و یارانش در سرزمینی به نام نینوا یا کربلا، به دست سپاه یزید به شهادت رسیدند. پیکر مطهر ایشان، بهدست قبیله بنیاسد در همان محل دفن شد و نخستین نشانه مزار، تنها یک درخت سدره بود. بعدها مختار ثقفی آرامگاهی اولیه برای ایشان ساخت و این قبر شریف، بارها در تاریخ توسط خلفای جور تخریب و مجدد بازسازی شد.
دوران آل بویه، صفویه و قاجار از دورههایی هستند که حرم در آنها شکوهی دوباره یافت. در عصر حاضر، این حرم بارها توسعه یافته و اکنون به یکی از وسیعترین و زیباترین مجموعههای زیارتی جهان تبدیل شده است.
گنبدی با قطر ۱۷ متر و ارتفاع ۲۷ متر، که با طلای خالص پوشیده شده، در مرکز حرم میدرخشد. این گنبد نماد شرافت و عزت حسینی است که از دور نیز زائر را به سوی خود میخواند.
در طرفین گنبد، دو مناره بلند با ارتفاع حدود ۴۴ متر قرار دارد که با هنر کاشیکاری و روکش طلا، جلوهای بینظیر به آسمان کربلا بخشیدهاند.
ایوانهای باشکوهی چون ایوان طلا (جنوبی)، ایوان صافیالصفا (شمالی)، ایوان ناصری (غربی) و ایوان خاوری (شرقی) هر یک بخشی از معماری بینظیر حرم را تشکیل میدهند. ایوان طلا با ۱۲ ستون و دیوارهایی از طلا و آینه، ورودی اصلی حرم محسوب میشود.
ضریح مطهر امام حسین (ع)، شاهکاری از هنر اسلامی است. شکل ششضلعی آن، به دلیل دفن علیاکبر (ع) و علیاصغر (ع) در کنار پدر، به گونهای طراحی شده که مزار هرسه بزرگوار را در بر گیرد. ضریح کنونی در سال ۱۳۸۷ شمسی و به طراحی استاد محمود فرشچیان ساخته شد و با نقره، طلا، خاتمکاری و خوشنویسی مزین شده است.
در اطراف ضریح، رواقهایی قرار دارند که هرکدام یادآور شخصیت یا رویدادی از واقعه عاشورا هستند:
هر رواق با آینهکاری، کاشیهای نفیس، و فضای عبادی مخصوص تزئین شده است.
در بخش زیرین حرم، محلی وجود دارد که به قتلگاه امام حسین (ع) معروف است؛ جایی که پیکر مطهر ایشان در واپسین لحظات، خونآلود و مظلومانه بر خاک افتاد. امروزه این مکان با سکوتی سنگین، پر از حضور است؛ مکانی برای گریستن، برای راز گفتن، برای نذر و نیاز.
موزه عتبه حسینیه در طبقه دوم حرم قرار دارد. آثار گرانبهایی چون ضریح قدیمی، اشیاء نقرهای، شمشیرها، قالیچههای تاریخی، نسخ خطی و حتی تار مویی منسوب به پیامبر (ص) در آن نگهداری میشود. بازدید از این موزه، سفر در عمق تاریخ اسلام و فرهنگ حسینی است.
حرم دارای ۸ باب اصلی و چندین ورودی داخلی است که هرکدام، نامی پر رمز و راز دارند:
درهای داخلی مانند باب الزینبیه یا باب رأسالحسین نیز به مقامات مقدس و یادمانهای عاشورا راه میبرند.
تاریخ حرم مطهر از خاکسپاری امام (ع) تا شکوه امروز، پر از صلابت و رنج است. بارها توسط خلفای عباسی تخریب شد، اما هر بار، با عشق دوباره از دل خاک سر برآورد. در دوران صفوی و قاجار، توسعه یافت و در دهههای اخیر، طرح توسعه و بازسازیهای گستردهای در بخشهای داخلی و بیرونی اجرا شده است.
معماری حرم امام حسین (ع) تجلیگاه هنر اسلامی است. از آینهکاریهای چشمنواز، کتیبههای قرآنی، خوشنویسیها و طلاکاریها گرفته تا ستونهای مرمری و سقفهایی که نور را منعکس میکنند، همه چیز برای این طراحی شدهاند که دل زائر به آرامش برسد.
زیارت حرم امام حسین (ع)، سفری نیست که فقط با پا پیموده شود؛ این زیارت، باید با دل انجام گیرد. لحظهای نشستن در سایه گنبد، تکیه دادن به دیوار قتلگاه، لمس کردن ضریح، و شنیدن صدای "السلام علیک یا اباعبدالله" از زبانی که شاید زبان ما نیست اما دلش با ماست... این تجربهای است که نه در کلمات میگنجد، نه در قاب تصویر.